جمله معروف امام موسی صدر که «اگر اسرائیل با شیطان بجنگد، ما در کنار شیطان خواهیم ایستاد» به عنوان نمادی از شر مطلق بودن رژیم صهیونیستی تبدیل شده است. اما آیا می‌توان این گزاره بلاغی را بدون ملاحظات راهبردی به عنوان یک دستور عمل سیاسی به کار برد؟ پاسخ این پرسش، کلید فهم یکی از پیچیده‌ترین پارادوکس‌های جبهه مقاومت است.

تمایز ضرورت و اولویت در میدان عمل مبارزه با اسرائیل یک ضرورت ایدئولوژیک و استراتژیک است، اما این به معنای اولویت مطلق آن در همه شرایط نیست. وقتی موجودیت نظام و تمامیت ارضی کشور توسط تهدیدی فوری (مانند حمله صدام به ایران) به خطر می‌افتد، اولویت با خنثی‌سازی این تهدید است. همان‌گونه که امام خمینی(ره) تاکید کردند: «راه قدس از کربلا می‌گذرد». این جمله به معنای نادیده گرفتن قدس نیست، بلکه تاکید بر این اصل استراتژیک است که بدون حفظ پایگاه داخلی، مبارزه با دشمن دور دست غیرممکن است.

اتحاد استراتژیک یا استحاله فرهنگی؟ برخی با استناد به جمله امام موسی صدر، نتیجه می‌گیرند که می‌توان با هر جریانی (حتی تجزیه‌طلبان، همجنس‌بازان و هویت‌ستیزان) علیه اسرائیل متحد شد. این برداشت نه تنها منطقی نیست، بلکه خطر استحاله فرهنگی و سیاسی را در پی دارد. اگر دشمن کوچک‌تر (نفوذ فرهنگی یا تهدیدات داخلی) بتواند اساس نظام را تضعیف کند، چگونه می‌توان برای مقابله با دشمن بزرگ‌تر (اسرائیل) آماده شد؟

هشدار تاریخ و طرح‌های دشمن مثال عینی: تجربه یوگسلاوی و طرح بالکانیزاسیون تاریخ نشان داده که دشمنان برای تضعیف ایران، طرح‌هایی مانند «بالکانیزاسیون» (تجزیه کشور به واحدهای کوچک و ضعیف) را دنبال می‌کنند. کسانی که فکر می‌کنند با عقب‌نشینی در برابر هویت‌ستیزی یا حذف ارزش‌های انقلابی می‌توانند متحدانی برای مبارزه با اسرائیل پیدا کنند، سخت در اشتباهند. دشمن حتی به عوامل نفوذی خود نیز رحم نمی‌کند.

توهم کمک‌رسانی هویت‌ستیزان :رهبر انقلاب به صراحت کشف حجاب را پروژه آمریکا و اسرائیل خوانده‌اند. آیا کسانی که با شعار حمایت از فلسطین، قوانین داخلی را زیر پا می‌گذارند، واقعاً متحد مقاومت هستند؟ یا از فضای جنگ روانی برای پیشبرد اهداف خود استفاده می‌کنند؟ تجربه نشان داده که همکاری واقعی نیازمند احترام متقابل است، نه بهانه‌گیری برای هویت‌ستیزی. کسی که حاضر نیست به اندازه یک تکه شال با شما مصالحه کند، شما را به رسمیت نمی‌شناسد.

نتیجه‌ اینکه مبارزه با اسرائیل یک ضرورت است، اما اولویت آن نباید باعث غفلت از تهدیدات داخلی و فرهنگی شود. اتحاد با جریاناتی که به ارزش‌های اساسی نظام بی‌احترامی می‌کنند، نه تنها کمکی به مقاومت نمی‌کند، بلکه به استحاله و تضعیف داخلی می‌انجامد. تنها با حفظ وحدت ملی، پایبندی به اصول و هوشیاری در برابر نفوذ فرهنگی می‌توان هم از کشور حفاظت کرد و هم به مبارزه با اسرائیل ادامه داد.

سخن پایانی اینکه شیطان بزرگ برای نابودی ایران، هم از موشک استفاده می‌کند و هم از نفوذ فرهنگی. هوشیاری در برابر هر دو، شرط بقای انقلاب و مقاومت است.

نویسنده:فرهنگیار محترم محمد امیری رادثانی