وب سـایت فرهنـگیــــاران

رهبر انقلاب در سخنرانی اخیرشان شهید سید حسن نصرالله را ثروتی برای دنیای اسلام خواندند. آری سید، ثروت است اما چطور ثروت و سرمایه ای؟ سرمایه ای که فانی نیست و از بین نخواهد رفت. وجه خدا باقی‌ست هرکسی در این دنیای فانی بخواهد باقی بماند باید رنگ خدائی بگیرد،باید به 《رب ذوالجلال و الاکرام》(27الرحمن) متصل گردد تا به واسطه ی نور الهی اثر او نیز باقی شود.

شهید، زنده تر از هر زنده مپندارید که شهدا مرده اند، بلکه  《احیا عند ربهم یرزقونند》 ثروتی که در راه الهی جان دنیوی خود را ببازد؛ برای اعانت یارانش توانمند تر از گذشته خواهد بود. عزیزان شهید ما با تقدیم جان، به محضر الهی نیز در اصل به یاری ما آمده اند. ثروتی فراتر از زراندوزی در دنیای استعمار و مادیات که هر لحظه در چشم بر هم زدنی ممکن است تمام ثروت ها دود شود؛ ما به منبعی لایتناهی از ثروت متصل هستیم و آن هم عزیزانی هستند که شهادتشان جمع مارا متحد تر، ایمان مارا قوی تر و اراده ی مارا محکم تر می‌کند. چیزی که هیچگاه ازبین نمی‌رود شاید ما خودمان را از فیض آن محروم کنیم اما تابش آن الی الابد  ادامه دارد و تمام شدنی نیست.

《آن چه از ثروت ومال نزد شماست از بین می‌رودو آنچه نزد خداست باقی می‌ماند...》(۹۶نحل)

دشمنت، کشت ولی ....

شاید با هزاران تن بمب سید عزیز ما را به شهادت رسانده باشند اما صدای حقیقت و نور الهی قطع شدنی نیست مگر بعد از ۱۴۰۰ سال نور حسین بن علی(ع) تمام شده؟ مگر کسی توانسته محبت او را از دل ها براند؟ سید نیز سر و دل در گرو حسین(ع) داشت و امثال او هیچ گاه فراموش نخواهند شد.

شخص رفته اما شخصیت باقی ست...

کفر و الحاد همیشه ی تاریخ یک اشتباه را تکرار کرده است و آن ترور اشخاص تاثیر گذار در جبهه ی حق بوده است. تفکر حق هیچ گاه با شهادت یاران متوقف یا حتی ضعیف نمی‌شود چون این تفکر قائم به شخص نیست اگر قرار بر توقف بود، بعد از ختم المرسلین (ص) که بهترین انسان ها بود باید فاتحه ی اسلام خوانده می‌شد. خون یاران حق درخت حق خواهی را آبیاری می‌کند و ریشه ی ظلم را از جا می‌کَنَد.

 و در اخر مهم ترین وظیفه؛حفظ ثروت ودیعه نهاده شده زنده نگه داشتن یاد، پیمودن ادامه ی مسیر الهی سید ولایت مدار و شهید و رساندن این ثروت عظیم حتی با بذل جان و مال و آبرو به نسل های بعدی وظیفه ایست که بر دوش ما نهاده شده است. علم حق، هیچ گاه بر زمین نمی‌افتد اما اگر ما این پرچم را بر دوش نگیریم؛ خودمان را از سعادتی بزرگ محروم کرده ایم.

نویسنده: فرهنگیار محترم خانم رضی نتاج